Oh, yes you do!

Και κάπου εδώ, ή και πριν λίγο καιρό, άρχισες να καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά με σένα. Δηλαδή όχι ακριβώς αυτό, αλλά να,περίπου...
Ολα αυτα, αφου παλεψες με τους εφιαλτες σου.Οσο ειχες τους εφιαλτες, το απεδιδες εκει.Ελεγες πως αυτα φταινε που δεν εισαι φυσιολογικος.Αυτα φταινε που οι αλλοι βλεπουν την ζωη με μια ανυπερβλητη αισιοδοξια, ενω εσυ αναρωτιεσαι τι διαολο βλεπουν ολοι και χασκουνε.Και αφου δεν βρηκες απαντηση σ αυτο, κι αφου ξεπερασες τους εφιαλτες (επιτελους) αρχισες και συ να χαμογελας σαν ηλιθιος.For no reason at all. Μιλας και γελας ομως και παλι δυνατα.Λες μαλακιες, χωρις να σε νοιαζει τι θα πουν, τι θα σκεφτουν.Κι ομως πολλες φορες σε νοιαζει.Ειδικα οταν πιανεις τον εαυτο σου αδικημενο απο μια κατασταση.Πιανεις τον εαυτο σου αδικημενο απο καποιον που αγαπας πολυ, και που νομιζες πως σε γνωριζε, μα τελικα απ οταν γεννηθηκες, δεν καταλαβε απολυτως τιποτα. Και μεσα σ ολα αυτα,τελικα αναρωτιεσαι που ειναι η αλλαγη σου σαν ανθρωπος.Εσυ που υποτιθεται πως θ αλλαζες μετα απο ολα αυτα.Αρχιδια καπαμα.Οχι οτι αυτο ειναι κακο, καθε αλλο.Αλλοι θα το ζηλευαν σου απαντας.Θα το ζηλευαν αληθεια?
Δυσκολη η επανενταξη...Κι ο κοσμος δειχνει τοσο αλλαγμενος σε σχεση με τοτε.Ισως πιο αποδεκτικος απεναντι σου.Ισως βασικα να φταιει οτι εσυ αποδεχτηκες τον εαυτο σου.Ισως?Μπορει...